Ay gökçek bir oğlan, güneş de güzel bir kızmış. Ay güneşe aşık olmuş. Onbeşlediği bir gün ay bu aşkını güneşe açıklamış. Güneş de zaten aya aşıkmış ve bu aşkını bir türlü söyleyemiyormuş. Ayın sözlerinden cesaret alarak o da onu sevdiğini söylemiş. Ayın her onbeşlemesinde ay ile güneş buluşuyor, geleceklerine dair tatlı hayaller kuruyorlarmış. Hatta son buluşmalarında evlenmeye karar vermişler. Onların bu şekilde birbirlerini sevmelerini kıskanan bir cazı karısı araya girerek güneşe ay hakkında yanlış bilgiler vermişler ve onu aydan soğutmuş. Ay ise bütün olan bitenden habersiz güneşin etrafında dolanıp duruyor ancak onun kendisiyle konuşmamasına çok üzülüyormuş. Bir gün güneş aya:
-Boşuna peşimde dolaşıp durma, seninle evlenmeyeceğim. Benden umudunu kes, demiş.
Bu sözlere anlam veremeyen ay:
-Kıyamete kadar senden ümidimi kesmeyeceğim, bir gün suçsuz olduğumu anlayacaksın, demiş.
Ay ile güneşin konuşmaları böylece sona ermiş. Ancak ay güneşi bir türlü unutamıyormuş. Her onbeşlemesinde hasretle güneşe bakmak istiyor. Güneş onun gözüne parmaklarını uzatarak kendisini görmesini engelliyormuş. İnsanların güneşe bakamayışlarının sebebi buymuş. Güzel bir kız olan güneş kendisini göstermemek için de insanların da gözüne ışıktan parmaklarını uzatırmış. Meğerse güneşe bakıldığında insanın gözünü delen ışıklar onun ince parmaklarıymış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder