Büyükten küçüğe kadar hepimiz bir şeyler için çırpınıyoruz. Küçükler dışarı çıkmak için annesinden izin almaya çabalıyor. Büyükler ise işte koşuşturarak rahat hayat sürmeye çabalıyor. Yani herkesin kendine göre bir sıkıntısı var. Hepimiz kendi derdimizi en büyük sanıyoruz sokaktaki evsizleri düşünmeden, aç uyuyan masumları düşünmeden ya da hastalıklar içinde kıvrananları aklımıza getirmeden. Halbuki ne kadar da şanslıyız şu hayatta. Evimiz var, sağlığımız yerinde, gözümüz görüyor, kulağımız işitiyor, bacaklarımız ve kollarımız hareket ediyor. Her şeye sahip değil miyiz? Peki nedir bu şükürsüzlüğümüz, olanla yetinmeyişimiz? Olan halimize şükredip bizden kötü durumda olan insanları aklımızdan çıkarmamalıyız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder